Utrecht 60 jaar terug: opa Van Smirre voet de duiven op het Janskerkhof

Het verkeer raast voort op het Janskerkhof langs het eiland van de NBM-bussen, voor bij de oude Janskerk, in een soms onafgebroken stroom. Maar even terzijde van die vloed van haastige automobilisten zit, weer of geen weer, iedere dag de heer W. van Smirre (opa, zoals de Utrechtse jeugd zegt) die thans juist de eerbiedwaardige leeftijd van 85 jaar heeft bereikt. Dat meldt het Utrechtsch Nieuwsblad op maandag 24 augustus 1964.

Opa Van Smirre heeft een vaste tijd voor de ontmoeting met zijn gevederde vrienden. Klokslag half drie kan men hem op het Janskerkhof vinden. Dan klapt hij in zijn handen en dit vertrouwde geluid is het sein voor tientallen duiven om neer te strijken bij de bank van de heer Van Smirre.

De duiven zijn in dit stadsdeel bepaald niet mensenschuw. Men weet dat het Utrechtse gemeentebestuur en ook de PTT hun toevlucht hebben moeten nemen tot het aanbrengen van de zogenaamde duivenschrik op verschillende gebouwen, onder andere het stadhuis en het hoofdpostkantoor aan de Neude.

Maar al hebben de duiven dan van de mensen niet zozeer de schrik te pakken, feit is dat de vertrouwelijkheid die zij aan opa Van Smirre tonen niet voor een ieder is weg gelegd.

Zij drijven de goede verstandhouding zelfs zover door dat zij hem letterlijk het voer uit de mond nemen. Ook bezetten zij rustig een plaatsje op opa's knie om als evenzovele verwende kleinkinderen hun aandeel op te eisen.

Tussen al die duiven, die het Janskerkhof als hun pleisterplaats beschouwen, komt er één duif volgens de heer Van Smirre uit een ander deel van de stad, die zich in de bijzondere gunst van de oude Utrechter mag verheugen. Zonder omwegen vliegt deze duif naar opa toe en gaat direct op zijn knie zitten. In de loop van de tijd is opa Van Smirre er in geslaagd hem een kunstje te leren. Nauwelijks heeft opa daartoe het sein gegeven of de duif springt van knie op knie en dit staaltje van vrijwillige duivendressuur wordt dan meermalen vertoond.