Waar is de tijd gebleven, dat de zesjarige benjamin van het gezin aan de hand van vader of moeder met een pruillipje en tranen in de grote kijkers schuw en verlegen het schoolplein betrad? Waar is de angst en de onzekerheid die vroeger zo vaak de eerste schooldag bedierf? Och, zegt mejuffrouw F.R. Raspe (24), onderwijzeres in de eerste klas van de Anne-Frankschool op het Kanaleneiland, dat is er toch niet meer... Al spelenderwijs vangen wij de kinderen op.' Dat meldt het Utrechtsch Nieuwsblad op dinsdag 1 september 1964.
'Wij
sluiten aan op de kleuterklas en dat gaat zo ongemerkt, dat de
kinderen op een gegeven moment zeggen: Juf, wanneer gaan we nu eens
echt rekenen?' Lachend,
fris en vrolijk staat zij in de ingang van de Muwi-school, in het
heldere, lichte en open lokaal op de bovenverdieping van de
Anne-Frankschool.
Ja,
die eerste september, die in de harten van de oudere generatie vaak
staat gebrandmerkt als het begin van een periode van plicht en
noodgedwongen afzondering, wordt thans in het bijzonder voor een
school als de Anne-Frankschool als een heugelijke datum beschouwd.
Niet minder dan 38 kinderen telt deze eerste klas al, terwijl men bij
de officiële opening enige tijd voor de grote vakantie misschien nog
wat weifelend stond tegenover de mogelijkheden van deze nieuwe
openbare school.
Men
zag deze morgen maar één geval, waarin er nog even sprake was van
een aarzeling, van een vrees de beschermende armen van vader te
verlaten. Maar die zesjarige Peter werd door zijn vader resoluut op
de schouders over de drempel gedragen en vervolgens in de bank gezet,
die de onderwijzeres aanwees. En toen de vader al over het
schoolplein zijn weg naar buiten zocht, zat Peter niet onwennig meer
de klas rond te kijken...
Opgewekte
moeders en blije kinderen, onderwijzeressen, die hun taak verstaan en
het kind de eerste schreden bijbrengen van de intrede in de wereld,
die later die van de volwassenen zal worden... Een
beeld van een eerste september, die geen bittere herinneringen zal
achter laten...