Utrecht 60 jaar terug: mevrouw Kuiper-Albricht koopt duikboot

De vandaag 55 jaar geworden mevrouw Ella Anna Emilie Kuiper-Albricht heeft voor opschudding gezorgd in de kleine Schutterstraat te Utrecht. Zij heeft als eerste vrouw in Nederland een duikboot gekocht. Het koopcontract is dezer dagen in Hamburg gesloten. Voor DM 350.000 (ongeveer f 315.000) is zij er de eigenaresse van geworden. Dat meldt het Utrechtsch Nieuwsblad op maandag 23 november 1964.

Mevrouw Kuiper is van plan met de duiboot in de wateren rond de Nederlandse Antillen te gaan vissen op het materiaal dat zij nodig heeft voor haar werk. Zij drijft aan de Schutterstraat 6 namelijk een zaak, die zij natuurkunstatelier noemt. Van koralen en schelpen die zij zelf opvist van de zeebodem of toegestuurd krijgt, maakt zij sieraden. Het schip dat zij heeft gekocht is niet het soort duikboot dat uitgerust kan worden met polarisraketten of andere wapenen. Het scheepje is maar drie meter lang en biedt plaats aan drie mensen. Toch is het een echte duikboot, met een periscoop, een gecombineerde elektrodieselmotor, een luchtverversingsinstallatie en een boordtelefoon.

Wat dit schip zo bijzonder geschikt maakt voor het werk van mevrouw Kuiper is de achtersteven, waarvan een groot deel is gemaakt van stevig maar goed doorzichtig plexiglas. Hier is ook een metalen grijper gemaakt, waardoor het mogelijk is van de boot uit te vissen.

Mevrouw Kuiper heeft de duikboot niet contant betaald. Onlangs heeft zij een diadeem gemaakt, bezet met kweekparels. Prinses Irene noemde zij de diadeem. De opbrengst stelde haar in staat de eerste aanbetaling te doen. Volgend jaar zal mevrouw Kuiper voor het eerst als duikbootkapitein de kwaliteiten van haar schip beproeven.

Dan is voor haar de tijd afgelopen dat zij zelf, voorzien van een zuurstofmasker moet duiken naar wat zij zelf de schatten van de zee noemt.

Mevrouw Kuiper werkt al van haar 18de jaar af met schelpen. Vroeger, toen zij als kinderverzorgster meeging op Duitse passagiersschepen naar de Caraïbische Zee,

leerde zij de schoonheid van de onderwaterwereld kennen.

Zij begon sieraden van de schelpen en het koraal te maken en begon een atelier. Hamburgse van geboorte, startte zij een zaakin Wiesbaden aan de Schwalbacherstrasse 59. Enkele jaren geleden, nadat zij haar Hollandse man had leren kennen, is zij naar Utrecht gekomen. Zij vestigde zich in de Schutterstraat en bleef doorgaan met haar natuurkunst.

Eens in de drie jaar ging zij op reis naar de Nederlandse Antillen. Dan dook zij naar de diepte van de zee, er wel voor zorgend de haaien niet te verschrikken. Haaien doen niets, zegt ze, zolang men er maar voor zorgt zich rustig te houden. Wanneer zij schrikken worden zij agressief. Een al te nieuwsgierige haai is verder op een afstand te houden als men hem een tik geeft.

Mevrouw Kuiper vond het grote bezwaar van de zuurstofmaskers, dat men maar een minuut of twintig onder water kon blijven. Met de duikboot wordt dat anders. Die stelt haar in staat wel 24 uur achtereen op de zeebodem te blijven.

Wanneer zij gaat duiken, doet zij dat niet alleen. Haar man en een technicus gaan mee.