Utrecht 60 jaar terug: buitenlandse werknemers in Utrecht

Utrecht is in de afgelopen vier jaar overstroomd door een groot aantal buitenlanders, die wel of niet op contractbasis hier zijn komen werken. Na een schuchter over de drempel stappen van een klein groepje Italianen volgden snel grotere groepen Italianen, Spanjaarden, Grieken, Turken en Marokkanen. Bij elkaar wonen en werken nu ongeveer 2000 vreemdelingen in Utrecht. Dat meldt het Utrechtsch Nieuwsblad op zaterdag 28 november 1964.

Vanzelfsprekend brachten al die afgezanten van zuidelijke naties eigen aparte problemen mee. Een algemeen en veelomvattend vraagstuk is de taalbarrière. Moeilijkheden met het werk, met collega's, met bazen, met hospita's, met meisjes zijn gevolgen van het elkaar niet begrijpen en verstaan.

Dat was een van de redenen waarom men in de tweede helft van 1960 in Utrechtse rooms-katholieke kring bij de komst van de eerste groep Italianen behoefte voelde deze buitenlanders op te vangen. Het is de start geworden van een kleine, nog in volle groei zijnde organisatie: de Stichting bijstand buitenlandse werknemers, gevestigd aan het Domplein 10.

Directeur van deze in april in het leven geroepen stichting is mr. L.S.J. Buis (31), terzijde gestaan door Griek-sociaal werker-tolk A. Dimitriadis. Voorzitter van het bestuur is de heer M.J.M Ahsmann, organisator in hart en nieren, en als zodanig verbonden aan Herwonnen Levenskracht, een onafhankelijke instelling van het Nederlands Katholiek Vakverbond voor zieken.

De belangrijkste taken van de stichting liggen op het terrein van het onderhouden van contacten met de buitenlandse werknemers en met de bedrijven waar zij werken. Het werk wordt gesubsidieerd door gemeente, rijk en bedrijven.

Met de Italianen en Spanjaarden heeft men om verschillende redenen weinig last: de Italianen zijn al geruime tijd in ons land. Zij spreken een behoorlijk mondje Nederlands. De Spanjaarden zijn meestal getrouwd. Zij wonen hier met vrouw en kinderen. Evenals de Italiaanse werkers zijn de Spanjaarden geschoold en al in hun land geselecteerd en gecontracteerd.

De Grieken komen op eigen gelegenheid naar Nederland. De hier nu werkende groep heeft eerst in de mijnen in België gewerkt. De mening dat deze Grieken in hun land tot de minst ontwikkelde en de meest asociale groep behoren is niet waar, aldus de heer Buis. Het zijn jonge, ondernemende lieden die zich vrijwillig in het avontuur hebben gestort. Op goed geluk komen zij naar Nederland, omdat het ze in de Belgische mijnen niet bevalt. Dat er wel eens een Griek wordt gegrepen omdat hij een fiets heeft gestolen betekent nog niet dat alle Grieken in Utrecht doorlopend fietsen stelen.

De Turken vinden het in Nederland prachtig. Zij schrijven hun familie, kennissen en vrienden enthousiaste brieven over het prachtige leven dat zij in Nederland leiden. Alleen begrijpen de Turken bitter weinig van de sociale verhoudingen en van hetgeen er allemaal van hun loon wordt ingehouden.