Veel mensen die gevlucht zijn, dragen deze ervaring nog jaren als onverwerkte ballast met zich mee. Erover praten is vaak lastig. Een aantal gespreksavonden in mei en juni, op verschillende Utrechtse locaties, moeten mensen hierbij helpen. Deelnemers kijken samen naar de nieuwe, uiterst persoonlijke documentaire van de Iraaks-Utrechtse regisseur Wiam Al-Zabri, Mijn vader, Nour en ik, en gaan daarna met elkaar eten en in gesprek.
De twintig jaar geleden uit Irak gevluchte filmmaker Al-Zabari kent het probleem van het zwijgen over en verdringen van het vluchtverleden als geen ander. Voor hem was het de reden de documentaire Mijn vader, Nour en ik te maken. Hij wil de onverwerkte trauma’s niet doorgeven aan zijn zoontje Nour. Daarom doorbreekt hij zelf in de film het stilzwijgen binnen zijn familie over de vlucht en de gevolgen daarvan. En laat zo de bevrijdende kracht zien van echte, kwetsbare gesprekken. De film dient daarmee als gespreksstarter tijdens de gespreksavonden.
Na Utrecht gaat Al-Zabari op tour door Nederland. Utrecht heeft de primeur, niet alleen omdat de maker daar in de jaren ’90 neerstreek, maar ook omdat de stad veel actieve netwerken kent met mensen die gevlucht zijn. Daardoor is de doelgroep eenvoudiger te bereiken. De ervaring die in Utrecht wordt opgedaan, helpt om de aanpak in andere steden verder te verbeteren. Al-Zabari hoopt er zo aan bij te dragen dat mensen niet onnodig met vragen blijven worstelen en hun vluchtverleden beter verwerken. Ook wil hij met de film en de avonden andere Nederlanders meer bewust maken van de impact die vluchten heeft op mensen. De gespreksavonden zijn op 17 en 24 mei in De Voorkamer, 30 mei en 8 juni in Pahud, 12 juni in A Beautiful Mess en 15 juni in de Nieuwe Jutter. Veel van deze avonden worden gemodereerd door Sahar Shirzad.
De film
Als 13-jarig jongetje vluchtte filmmaker Wiam Al-Zabari met zijn familie midden in de nacht weg uit Bagdad. Naar Nederland, waar zijn vader op hen wachtte. Inmiddels is Wiam zelf vader geworden van zoon Nour. Maar daarmee dringen de nooit beantwoorde vragen over zijn jeugd in Irak en hun vlucht zich op. In de film Mijn vader, Nour en ik gaat hij het gesprek aan met zijn vader, moder, broer en zus. Hoe was hun leven in Irak? Waarom moesten ze zo nodig weg? En waarom was zijn vader er niet voor hem? De film ging eerder dit jaar première op het Movies that Matter Festival, waar de film genomineerd was in de Dutch Movies Matter Competitie. De film werd geproduceerd door Witfilm en Een van de jongens en zal worden uitgezonden door de EO op 1 juni op NPO2.
De maker
Wiam Al-Zabari is geboren in 1982 in Irak. Na zijn vlucht ontwikkelde hij in Nederland een liefde voor dans. Door te dansen voelde Wiam zich vrij en het gaf hem een plaats in de Nederlandse samenleving. Hij besloot dansvideoclips te maken en ontdekte hierdoor zijn tweede liefde; films maken. Wiam studeerde in 2008 af aan de HKU als fictieregisseur. Eerder maakte hij de fictiefilms Sophie (2010, 9’), Broken Promise (2010, 10’), Arezo (2014, 50’) en de dansfilm Vlucht (2018, 13’). Mijn vader, Nour en ik is zijn eerste documentaire. In zijn dagelijks leven is Wiam regisseur, docent op de HKU en vader van Nour, Afa en Raan.
