Eind 2020 werd in eigen beheer de roman Sappelen uitgebracht. Sappelen is een in de werkelijkheid geworteld verhaal over Ruth de Rijke, een slimme, trotse en stronteigenwijze, emotioneel verwaarloosde ADD-er. Ze krijgt, als IT’er, flexbaan na flexbaan en wordt meestal met Kerst ontslagen.
De auteur is Mark Ramen, een pseudoniem vertelt hij. ‘Er staan best persoonlijke dingen in. Er komen mensen in voor die echt bestaan. Al heb ik een aantal personen samen gevoegd tot een persoon. Ik wilde de vrijheid hebben om alles op te schrijven wat ik wilde opschrijven.’
Ramen vertelt dat hij altijd al mailtjes bewaarde. ‘Met het idee dat ik daar nog een keer iets mee moest. Op een gegeven moment ben ik naar het Schrijverscafé van Nanda Huneman gegaan. Zij gaf ons schrijfopdrachten. Ik heb toen bij haar, als cadeautje voor mezelf, een aantal sessies schrijfbegeleiding gekocht om een boek te gaan schrijven. Ik gunde het mezelf om die plek in te nemen.’
Als onderwerp voor het boek koos hij zijn ervaringen als IT’er in opeenvolgende flexbanen. ‘Ik wilde schrijven over wat het voor iemand betekent om telkens ontslagen te worden. Wat het met mensen doet om elke keer als een klapstoeltje weggezet te worden.’
Het eerste commentaar van Nanda Huneman was dat het wat persoonlijker moest. ‘In de eerste versie had ik drie hoofdpersonen. In de definitieve versie is er één hoofdpersoon, Ruth de Rijke.’
De illustraties in het boek, en de omslag, zijn van Daniel Hentschel. Daar is Ramen heel blij mee, vertelt hij. ‘Het geeft houvast. Elke baan heeft een eigen plaatje en Ruth krijgt steeds meer kleur. In het begin loopt ze gebogen en heeft ze nog geen kuif en aan het eind van het boek loopt ze rechtop met een flinke kuif.’
Hij heeft twee jaar over het boek gedaan. ‘Samen met Nanda heb ik wel acht versies gemaakt.’ Toen het boek gedrukt was is hij meteen de boekhandels in de stad langs gegaan met het verzoek of het daar mocht liggen. En dat mocht! Het boek is te koop in twee Utrechtse boekhandels; Broese en de Boekenbar. Ook is het te leen in de bibliotheek.
Hij weet niet of er nog een volgend boek komt. ‘Ik heb sindsdien niet meer geschreven. Ik ben nog wel naar het Schrijverscafé geweest. Ik besef nu dat ik beter moet opletten. Hoe was het nu precies? Eigenlijk moet je elke dag een stukje schrijven, een dagboek bijhouden. En misschien begin ik over een tijdje aan een nieuw boek. Dit ei moest eerst gelegd worden.’
