Helemaal op haar eentje kwam mevrouw G. Beukers-Boerma (91) zaterdagmiddag uit Afrika op Schiphol aan. Na zes jaar was zij weer terug in Nederland. Fief en kwiek liep zij - zonder hulp van anderen - de vliegtuigtrap af, recht op haar kinderen en kleinkinderen toe. Dat meldt het Utrechtsch Nieuwsblad op maandag 29 maart 1965.
Hoewel wat vermagerd - ik weeg nog maar 87 pond - is mevrouw Beukers voor de rest kerngezond. De zes jaar in het warme Zuid-Afrikaanse Pretoria hadden haar geen kwaad gedaan.
Mevrouw Beukers heeft al heel wat van de wereld gezien. In 1948 ging zij al - met een vliegtuig - een jaartje naar Afrika. Later vloog zij nog een keer naar Parijs, en zes jaar geleden trok zij opnieuw naar Zuid-Afrika, waar haar drie dochters wonen.
De reizen heeft zij steeds zelf betaald. Overgehouden na een leven van heel hard werken in een kruidenierswinkeltje in Oudewater. Ik heb bijna al mijn geld opgemaakt. Van het kleine beetje wat ik nu nog over heb, kan ik straks begraven worden.
De wereldreizigster heeft een eigen appartementje gekregen in het huis van haar zoon en schoondochter aan de Wethouder D.M. Plompstraat in Utrecht. Drie weken geleden schreef mevrouw Beukers uit Pretoria of zij bij haar zoon in Utrecht mocht komen wonen. Een week later - na een bevestigend antwoord uit Utrecht - schreef oma uit Afrika: zaterdag 27 maart kom ik om tien uur op Schiphol aan.
Mevrouw Beukers werd zaterdag uitbundig begroet door haar twee in Nederland wonende zoons. De hele familie Beukers houdt overigens niet van rustig thuis zitten. Van de zes kinderen van mevrouw Beukers wonen er vier in het buitenland: drie dochters - met totaal 12 kleinkinderen - in Zuid-Afrika en een zoon in Parijs. Haar twee zoons wonen respectievelijk in Nijmegen en Utrecht.
Een domper op de verenigingsvreugde waren de slechte berichten uit een Gouds ziekenhuis. Daar ligt de enige zuster (88) van mevrouw Beukers heel ernstig ziek. Haar jongste broer is onlangs - na het overlijden van zijn vrouw - eveneens naar Nederland teruggekeerd. Hij woont nu in een rusthuis in Amsterdam.
Zuid-Afrika vindt mevrouw Beukers een prachtig en heerlijk land. De kennismaking in 1959 was echter minder prettig. Direct na aankomst liep zij een zonnesteek op. Daarna ben ik afgevallen, want toen ik er naar toe ging woog ik ruim 128 pond, zegt oma nu. Haar eetlust heeft onder het afvallen niet geleden. 'Oma heeft een beste honger', zegt de zoon Beukers die vandaag in militaire dienst is gegaan.
In huize Beukers aan de Wethouder Plompstraat helpt oma nu wat mee in het huishouden. Vooral het schuttegoed (de vaat) wassen. Dat deed ze bij haar dochter in Pretoria ook altijd.
De reden van haar vertrek naar Nederland was het feit dat haar schoonzoon zijn comestibleszaak in Pretoria had verkocht. Hij ging nu in Sint-Pietersburg wonen. 'Ze hebben me altijd gezegd daar niet naar toe te gaan, het is er zo warm. Nou, toen ben ik maar naar huis gekomen. En het is hier fantastisch. Ik heb twee eigen kamertjes, en alles stond klaar toen ik kwam.'
Een van haar mooiste herinneringen aan Zuid-Afrika is het Paul Kruger-park. Het is er wel gevaarlijk en je moet in de car blijven. Alle dieren lopen er in het wild rond. Ik heb er veel olifanten gezien, geen leeuwen.