Ingeklemd
tussen de dichte bebouwing van de Utrechtse binnenstad ligt de
Sint-Willibrordkerk, een van de best bewaarde neogotische kerken van
Nederland. De Utrechtse Willibrordkerk is een kunsthistorische
monografie over een kerkgebouw dat de woelingen van de tijd als door
een wonder doorstaan heeft.
In
Utrecht werd de neogotische traditie gedragen door het St.
Bernulphusgilde, dat in 1869 was
opgericht door kapelaan Gerard van Heukelum. Hij omringde zich met
kunstenaars en ambachtslieden,
veelal afkomstig uit het Duitse Rijnland. Samen werkten zij aan de
Willibrordkerk, waarbij het interieur en exterieur van top tot teen
op symbolische wijze uitdrukking gaven aan de kernthema’s van de
negentiende-eeuwse katholieke kerk. Royale schenkingen van
parochianen maakten het mogelijk om dit Gesamtkunstwerk van
decoraties en meubelstukken te voorzien.
Het
tij keerde echter snel voor de neogotische traditie. Vanaf de vroege
twintigste eeuw raakte de stijl uit de mode. Veelkleurige kerken
gingen verloren onder een laag witte verf of belandden onder de
sloophamer. Dit
lot bleef de Utrechtse Willibrordkerk bespaard door de toewijding van
slechts enkele personen.
Het behoud van de kerk werd in 1976 beloond met de toekenning van de
status van Rijksmonument.
De
Utrechtse Willibrordkerk is een kunsthistorische monografie over een
kerkgebouw dat de woelingen van de tijd als door een wonder doorstaan
heeft en een van de weinige nog bestaande voorbeelden vormt van de
Utrechtse School van de neogotiek.