Wilt u eens, onder de rook van de stad Utrecht, een frisse neus halen? Ziet u niet op tegen een flinke wandeling? Dan liggen Oud-Amelisweerd en Rijnauwen op u te wachten. Zo meldt het Utrechtsch Nieuwsblad op 17 december 1963.
De gemeente Utrecht helpt een handje. Er zijn wandelroutes uitgezet door de gemeentelijke plantsoenendienst. Een van omstreeks drie kwartier en een van ongeveer twee uur.
Als u de heer J.P. van Alff, chef van de plantsoenendienst, zou vragen waarom zoveel bezoekers van onbekend gebied de neiging hebben dicht bij hun startpunt te blijven en vooral geen donkere bossen in te trekken, zou hij ongetwijfeld antwoorden: Men is in zekere zin bang. Wellicht is daaruit het verschijnsel bermtoerisme te verklaren. Langs de randen van de wegen zet men de auto neer en blijft zelf dan dicht in de buurt een spelletje spelen om in deze dagen eens lekker warm te worden. Maar verder dan enkele tientallen meters dringt men niet in het bos door.
Ook hiervoor gebruikt men het woord drempelvrees. Welnu vrees de drempel van Oud-Amelisweerd en Rijnauwen niet, want deze parkbossen vragen gewoon om uw bezoek. Een fijne winterwandeling is er voor u uitgestippeld.
Er staan duidelijke plattegronden. Er staan pijlen: groene voor de korte en rode voor de lange wandelroute. Deze routes zijn zo uitgezet dat u er op verschillende plaatsen ‘in’ kunt komen, die met bordjes zijn aangegeven. Volgt u de pijlen, dan komt u steeds terug op uw punt van uitgang.
Voor wie wil weten welke bomen er staan, is ook gezorgd. Vele bordjes met aanwijzingen – in gewoon Nederlands en niet in de Latijnse naamgeving – vertellen wat u ziet. Ook is aangegeven in welke bomen vleermuizen hun winterslaap slapen. Voor deze ‘muizen’ zijn er speciale nestkastjes, gepantserd met blik.
Ja dieren zijn er veel. Op het ogenblik dartelen er tientallen eekhoorntjes. Als het niet te druk wordt – en gezien de ‘drempelvrees’ zal dat wel niet, ondanks dit stukje – kunt u ze zien spelen en vechten.
