De 73-jarige mevrouw Jansen werd vrijdagavond 20 januari 1961 verblijd met een invalidenwagen. Dat meldt het Utrechtsch Nieuwsblad op zaterdag 21 januari. Dit in het kader van de actie die het Utrechtsch Nieuwsblad voert in samenwerking met de afdeling Utrecht van de Algemene Nederlandse Invalidenbond om hulpbehoevende medemensen van deze hulp te voorzien.
Twee jaar geleden verloor mevrouw Jansen door ziekte haar linkerbeen, na jaren reeds getobd te hebben. Zij kreeg een prothese. Dat is op jongere leeftijd al moeilijk, laat staan voor wie de zeven kruisjes gepasseerd is. Maar mevrouw Jansen staat in de familiekring bekend om haar doorzettingsvermogen.
Als zij per auto naar een dochter in Hoograven wordt gebracht, die drie hoog woont in een flat, dan komt zij boven. In het begin, toen zij moest leren lopen, stonden de zweetdruppels op haar gezicht van inspanning. ’t Gaat best, zei zij dan achteloos.
Hoe moeilijk ook, zij zou leren lopen. Zij begreep wel dat het nooit volledig lopen zou kunnen worden, met de prothese en de stok, waarom eerste achterkleinkind Elly haar opoe Stok noemt. (“Die naam raak ik bij haar nooit meer kwijt”, zei de krasse vrouw zacht glimlachend). Maar in ieder geval zou zich zich kunnen verplaatsen.
Een oud wagentje zou haar hierbij uitkomst bieden. Maar dat viel bitter tegen. Het wagentje bleek niet voor zijn taak berekend en oma Jansen – al ruim dertig jaar weduwe – kwam steeds minder buiten. Maar nu schijnt voor haar de zon, ook al is het nog geen lente. Heerlijk, fijn hoor, roept ze verrukt bij een proefritje in de kamer, ik laat jullie maar praten , ik zit héérlijk.
Voor haar gaat, dank zij de vele lezers en lezeressen van het UN die oude kranten opsparen en kroonkurken, een nieuwe wereld open. Bij toerbeurt zullen die vier kinderen haar in deze ‘jubileumwagen’ (want het is de 75ste die de UN-actie kont uitreiken) uit rijden nemen. En ook de hulpvaardige buurvrouw, mevrouw Van Geelen, die mevrouw Jansen tot grote steun is.
In het huis in de Rivierenwijk neemt de opvouwbare duwwagen nu een ereplaats in. Met glanzende ogen bekeek ‘Opoe Stok’ de aanwinst, terwijl achterkleindochter Elly er al achter ging staan en zei: ‘Rijen, buiten rijen’. En mevrouw Jansen zei dankbaar: ‘Ik heb me nog nooit zo gezond gevoeld als nu.’
