Ook een eeuw geleden had Utrecht al te maken met fietsfiles. In de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw ontstonden er dagelijkse vele opstoppingen bij spoorwegovergangen zoals die op de Vleutenseweg, de Amsterdamsestraatweg en bij de Jeremiebrug. In het nieuwste nummer van het tijdschrift Oud-Utrecht is te lezen hoe het tien jaar duurde voordat de gemeenteraad besloot dit probleem aan te pakken.
Net als nu werd het verkeer in de Utrechtse binnenstad honderd jaar geleden gedomineerd door de fiets. Zo passeerden in 1924 dagelijks 10.000 fietsers de Catharijnebrug tegenover enkele honderden auto’s. In combinatie met de vele treinen die Utrecht Centraal binnenliepen en verlieten, zorgde dit voor aanzienlijke wachttijden bij de spoorwegovergangen in de buurt, zoals op de Vleutenseweg, de Amsterdamsestraatweg en bij de Jeremiebrug. Het kwam vaak voor dat er meerdere treinen achter elkaar passeerden, waardoor de bomen wel tien tot vijftien minuten aaneengesloten dicht waren.
In 1906 had een staatscommissie een rapport uitgebracht over de spoorwegproblemen in Utrecht. De commissie beval aan om het spoor door Utrecht op te hogen, zodat het overige verkeer geen last meer zou hebben van de lange wachttijden. Echter de realisatie van deze kostbare plannen werd op korte termijn onwaarschijnlijk geacht. Deze onzekerheid rond de spoorwegplannen werd voortdurend als argument gebruikt om oplossingen voor de opstoppingen bij spoorwegovergangen, zoals bruggen en tunnels, tegen te houden. Uiteindelijk werd de ophoging van het spoort uiteindelijk pas tussen 1938 en 1940 gerealiseerd.
Verder in het nieuwe nummer dat net uit is, de soap in het museum, Juffrouw Houtzager als directrice van het Centraal Museum (1951-1972); tennissen op Utrechtse kaatsbanen 1590-1800; en de kunst van hetâpenwerk’, fijne krullen en decoraties in Utrechtse middeleeuwse manuscripten.
