UTRECHT – In de wetenschap draait het vooral om het aantal publicaties dat een onderzoeker op zijn naam heeft staan; hoe meer, hoe beter. Met een beloningssysteem dat uitgaat van publicaties als maat voor kwaliteit schiet de wetenschap zichzelf in de voet, stellen onderzoekers van het UMC Utrecht.
Jonge (bio)medische onderzoekers staan tegenwoordig voor een dilemma, stellen de onderzoekers in hun artikel in het oktobernummer van Nature Biotechnology. Aan de ene kant moeten ze met excellente onderzoeksresultaten, in zoveel mogelijk toppublicaties, geld zien binnen zien te halen voor vervolgonderzoek. Anderzijds wordt in toenemende mate van hen verwacht dat ze maatschappelijk relevant onderzoek doen. Denk aan onderzoek met resultaten die op niet al te lange termijn leiden tot een toepasbare techniek of therapie in de zorg. Kortom, onderzoekers van vandaag de dag balanceren tussen verschillende waarderingseisen waaraan ze moeten voldoen.
Afrekening…
Het begint al in het onderwijs, zegt prof.dr. Gerard Pasterkamp, hoofd van het laboratorium voor experimentele cardiologie in het UMC Utrecht. “Studenten (bio)medische wetenschappen worden afgerekend op het verslag van hun wetenschappelijke stage. Dit verslag heeft het format van een wetenschappelijk artikel. Waarom niet dat van bijvoorbeeld een businessplan? Dat dwingt studenten om onderzoek vanuit een geheel ander perspectief te bekijken: wat is de relevantie ervan voor anderen, behalve wetenschappers? Vergeet niet dat de helft van de studenten later níet komt te werken in de wereld van de academie.”
Achterhaald
‘To publish or to perish’ is het bekende adagium in de wetenschap. “Achterhaald”, stelt Pasterkamp. “Het wordt tijd dat wij uit onze ivoren torens treden. Zeker, de basale research blijft het fundament voor het translationele onderzoek. Daarnaast zouden we valorisatie-leerstoelen kunnen instellen. Het gaat dan om onderzoekers die niet op grond van talloze publicaties hoogleraar worden, maar op grond van de waarde van hun onderzoeksresultaten voor mens en maatschappij. In het UMC Utrecht ken ik dergelijke onderzoekers: die hebben dan wel niet veel publicaties op hun naam, maar gebruiken al hun kennis en kunde voor om prachtige tastbare nieuwe technieken en behandelingen beschikbaar te maken voor patiënten. Het wordt tijd dat we onderzoek eens laten beoordelen door anderen dan wetenschappers uit de eigen bekende kring.”
Bron: UMC Utrecht
