Op 17 maart opent het Centraal Museum de eerste tentoonstelling in 35 jaar over de Utrechtse kunstenaar Erich Wichman (1890-1929), een invloedrijk en eigenzinnig artiest in het begin van de vorige eeuw. De kunstenaar kwam al vroeg in aanraking met het Duitse expressionisme en het Italiaanse futurisme en ontwikkelde zich tot een van de eerste abstracte kunstenaars van zijn tijd. Als schilder, graficus, criticus, dichter, chemicus en politiek activist liet hij in zijn korte leven zowel in woord als beeld een bijna onnavolgbaar oeuvre na.
De tentoonstelling Erich Wichman, vrije radicaal duurt tot en met 24 juni en belicht zowel Wichmans kunstenaarschap als zijn andere activiteiten als polemist, scherpslijper, en politieke activist. Naast werken uit de collectie van het Centraal Museum zijn bruiklenen te zien uit het Rijksmuseum, Stedelijk Museum Amsterdam, Gemeentemuseum Den Haag, Museum Gouda, Studio 2000, De Fundatie Zwolle en verschillende particuliere collecties.
De tentoonstelling vindt plaats in Expo 7 & 8, een ruimte waarin ook altijd plek wordt geboden aan Utrechts talent. Eva Bosveld, die in 2017 afstudeerde aan de Hogeschool van de Kunsten Utrecht in de richting Grafisch Ontwerp, heeft het tentoonstellingsontwerp gemaakt.
De tentoonstelling Erich Wichman, vrije radicaal is van 17 maart tot en met 14 juni te zien in het Centraal Museum. Op de eerste dag opent het museum al om 10.30 uur in plaats van 11 uur, om bezoekers de gelegenheid te geven de tentoonstelling te zien en vanaf 12.00 uur het symposium “Propositions for non-fascist living” in BAK (Pauwstraat 13A in Utrecht) bij te wonen.
Wichman was een even flamboyante als getormenteerde homo universalis die zich vol overgave stortte op vernieuwing. Hij was tevens een hyper-individualist, altijd uit op provocatie. Met één glazen oog, zijn opvallend lange postuur en zijn dandyachtige kleding was hij een markante figuur in het culturele en politieke leven van Nederland in de jaren tien en twintig van de vorige eeuw.
Door zijn meeslepende enthousiasme, grenzeloze lef en scherpe geest wist hij naast bewonderaars ook veel tegenstanders om zich heen te verzamelen. Hij verbaasde vriend en vijand met zijn ontwrichtende acties en bohémien levensstijl en joeg critici op de kast met zijn vurige essays. Als ‘principieel alcoholist’ zoals hij zichzelf noemde, met een misantropisch wereldbeeld, voelde hij vooral een afkeer voor de brave burger. Die moest het in zijn teksten regelmatig ontgelden: de burger dronk melk in plaats van jenever!
Wichman zocht gedurende zijn stormachtige korte leven tevergeefs naar waardering van de kritiek en aansluiting bij collega kunstenaars. Hij initieerde een kunstenaarsvereniging en exposeerde regelmatig in groepstentoonstellingen.
Daarnaast nam hij politiek fel standpunt en maakte hij met anarchistische vrienden de parlementaire democratie en het algemeen kiesrecht belachelijk. Gefrustreerd vertrok hij begin jaren twintig uit Nederland. Tijdens een reis door Italië voelde hij zich aangetrokken tot het toen net opkomende fascisme van Mussolini.
In 1929 overleed Wichman aan de gevolgen van een verwaarloosde longontsteking
