De Utrechtse duivenliefhebbers hebben in de zomer van 1961 te maken met ‘rampvluchten’. De gelederen van de duivinnen en doffers worden aanmerkelijk gedund. Over de oorzaak van dit ‘duivenleed’ tast men nog in het duister, meldt het Utrechtsch Nieuwsblad op woensdag 9 augustus.
Al wijzen de vermoedens volgens de krant sterk in de richting van de aantasting van de navigatie-organen van de duiven door radar-apparatuur en andere elektronisch installaties. De Utrechtse Concours Commissie (U.C.C.) maakt zich ernstige zorgen over de zware verliezen die zijn geleden.
Drie weken geleden stond de vlucht naar Vilvoorde in België op het programma. De weersomstandigheden waren vrij goed, ook al was het wat buiig, maar daar zijn de vogels aan gewend. Slecht kwamen de duivinnen en doffers echter binnen. Over deze 140 km lange vlucht vliegen de duiven gemiddeld zo’n anderhalf uur. de normale snelheid is dan 1100 tot 1500 meter per minuut. Dit jaar was de snelheid voor de eerste duiven echter slechts 1000 meter per minuut en voor de laatsten zelfs 700 meter per minuut.
Maar wat voor de leden van de U.C.C. veel erger was, van de circa 3000 geloste duivinnen en doffers, keerden er ruim 2000 niet meer terug en bleven spoorloos. In het tijdsbestek van een drietal weken bleven er van de 6000 Utrechtse jonge duiven, nog slechts 2300 dieren over. Meer dan de helft ging verloren.
Natuurlijk wordt er onderzoek ingesteld om het verlies op te helderen. Veelal gaan gaan de liefhebbers er vanuit dat de militaire radarinstallaties er de oorzaak van zijn. De jongere duiven zijn immers nog niet zo goed georiënteerd als hun oudere collega’s.
Intussen zitten de 600 leden van de U.C.C. met hun zware verliezen. De hokken zijn leeg, nieuw kweekmateriaal ontbreekt en aan andere vluchten, die nog op het programma staan, kan niet meer worden deelgenomen. Mistroostig zien de Utrechtse duivenhouders de toekomst tegemoet, omdat zoveel tegenslag, ook voor de ware liefhebber, moeilijk te verwerken is.
