De Utrechtse jeugd praat in de jaren zestig weliswaar veelvuldig over marihuana en LSD maar waagt zich niet of nauwelijks aan ‘experimenten’. Het gebruik van verdovende middelen komt in Utrecht vrijwel niet voor, stelt de politie in het Utrechts Nieuwsblad op donderdag 27 juli 1967.
Middelen als LSD en marihuana zijn in Utrecht niet in de mode. De Beatles en andere groepen zingen erover. De Utrechtse ‘pop-generatie’ doet volgens het Utrechts Nieuwsblad in vele opzichten haar best om bij te blijven. ‘Maar als het op slikken of roken aankomt maakt zij terecht een pas op de plaats.’ Al is de verleiding in Utrecht ook niet zo groot. Handelaren laten zich hier zelden zien.
Wat de Utrechtse jeugd echter in de eerste plaats weerhoudt is volgens de krant de vrees dat na de eerste proef vele andere experimenten zullen volgen. En niet alleen met LSD of marihuana, maar ook met andere middelen, “die iemand regelrecht naar de afgrond kunnen voeren.” Bovendien is er nog de angst voor de politie. En het intensief roken of slikken kost ook veel geld. Aanmerkelijk meer dan de doorsnee-jongere kan betalen.
LSD en marihuana staan ten onrechte op de lijst van verboden middelen, vinden sommigen. Utrechtse pleitbezorger van een herziening van de wet op de verdovende middelen is student Robert van Gemert. Zijn stelling is dat marihuana, in tegenstelling tot bijvoorbeeld opium, niet gevaarlijk en niet verslavend is. Volgens hem is het klinklare onzin om het te verbieden.
De Utrechtse Kargadoorleider Koos van Duinen ziet het echter als een gelukkig verschijnsel dat Utrecht nog ‘clean’ is. Van Duinen heeft ook getracht inzicht te krijgen in het verdovende middelen-gebruik in Utrecht. Net zoals de politie kwam hij, na vrij intensief speurwerk, tot dezelfde conclusie: het gebruik beperkt zich tot hoogstens een kleine groep.
Volgens Van Gemert, die in het najaar van 1967 in Utrecht een ‘love-in’ voor tienduizend jongeren wil organiseren, staat de politie niet afwijzend tegen zijn nog vage plannen. Of hiervoor toestemming zal worden gegeven is nog de vraag. Niet de orde-handhaving maar de controle op verdovende middelen schijnt het breekpunt te zijn.
