UTRECHT – Vandaag mag dan officieel de zomer zijn ingeluid, het grijze wolkendek dat als druipende dweil boven ons hoofd hangt, is niet wat wij daarbij voor ogen hebben. Dat één van de – in ‘battle’-vorm gegoten – evenementen van de Culturele zondagen zich ‘binnenshuis’ afspeelt – het voormalige Postkantoor op de Neude om precies te zijn – komt dus goed uit.
door Winny Cloesmeijer, redacteur
Bij een ‘battle’ komen talent, kunde, passie en strijdlust samengebald tot een hoogtepunt. Zij weet het beste in iemand naar boven te halen. Met dit beeld stap ik het oude Postkantoor binnen dat ik sinds 2011, toen het zijn functie als postkantoor verloor, niet meer heb bezocht. Nog altijd even indrukwekkend, met die ongeëvenaarde grandeur. De tijd heeft hier stilgestaan. Letterlijk, wat de klok die even over drie uur aangeeft, terwijl het 12.00 uur is, lijkt te bevestigen. Het monumentale pand met zijn indrukwekkende bogen doet vandaag dienst als pop up locatie; als werkplaats en strijdveld voor koks, fotografen, ontwerpers en kunstenaars die, verpreid over de ruimte ‘on the spot’ een prachtige creatie maken. Het is aan het publiek om te bepalen wie daarbij het meest overtuigend is.
Invidualistisch
Van een ‘echte’ battle sfeer is evenwel geen sprake. “Kunstenaars zijn hiervoor te veel individualist, de disciplines te veel uiteenlopend en niet met elkaar te vergelijken,” aldus Karin, die als secondante tekenares en schilderes Danijela Novakovič assisteert. Ik kan haar alleen maar gelijk geven. “Wat de ander mooi vindt wil nog niet zeggen dat ik het mooi vind, het is volslagen subjectief.” Ook daar heeft ze een punt. Danijela onderstreept dat het haar niet om de battle gaat. Ze is gewoon blij dat ze er mag staan. Een echt plan heeft ze niet. Ze laat het afhangen van haar inspiratie. Maar mocht die inspiratie niet komen? Geen probleem, dan zal een meegebracht verfdoek laten zien waartoe een geïnspireerde en ontketende Danijela in staat is.
Het idee van een battle komt nog het beste tot zijn recht in de andere hoek van de zaal waar Caroline Mulders en Noortje den Oudsten tegenover elkaar staan en elk achter een schildersezel aan het werk zijn. Zij moeten aan de hand van willekeurig door passanten geplaatste zwarte stippen in drie uur tijd een kunstwerk maken. Het wordt een vrouwenportret. En ook hier zal het publiek – door middel van plastic muntjes – uitmaken wie de meeste stemmen krijgt en de battle wint.
Mijn stem gaat naar Mathieu Klomp. Hij heeft – in het midden van de centrale hal – het mooiste plekje gekregen. Zijn werk – een rond een stalen frame opgebouwd mannenfiguur van polyehtyleen – is een eye catcher. Een warmtepistool komt er aan te pas om de diverse spiergroepen in de juiste vorm te modelleren. Mathieu maakt indruk door de onverstoorbaarheid waarmee hij aan zijn creatie blijft werken. Alleen als ik net op het punt sta een muntje in zijn doosje te doen, kijkt hij met een glimach even op, waarna hij weer rustig verder gaat. Wat hij niet ziet, is dat ik AL mijn tien muntjes aan hem geef. Jij een statement, dan ook ik een statement, waarna ik het oude Postkantoor verlaat en in het inmiddels opgeklaarde lauwwarme weer huiswaarts keer.
