Cabaretier en ‘Muzevanger’ Hennie Oliemuller presenteert in het Utrechts Nieuwsblad van vrijdag 2 december 1966 zijn nieuw ‘vestzaktheater’ in de Werfkelder aan de Oudegracht 135. Bij de Bakkersbrug. Oliemuller, die begonnen is in de kelder aan de Oude Gracht 301, wilde een betere zaal.
De kelder aan de Oude Gracht 135 biedt plaats aan circa 70 kijkers. Er is een eenvoudige, doch goede toneelverlichting, geschonken door het Prins Bernhardfonds. Het Fentener van Vlissingenfonds schonk 1600 gulden die onder meer zijn opgegaan aan het plafond.
Oliemuller, de animator, regisseur, tekstschrijver en speler, is er maar druk mee. ‘Je moet begrijpen, ik zorg zowel voor teksten als voor het toiletpapier.’ En overdag is hij ‘kruidenier’ die met ambtenaren praat, inkopen doet en honderdenéén klusjes regelt.
’s Middags om een uur of vier, krijgt hij de kriebel. ‘Dan komt langzamerhand de metamorfose van burgerman tot artiest tot stand. Dan worden andere interessen in mij wakker en word ik onbereikbaar voor de zaken die mij als artiest niet wezenlijk interesseren.’
Die avond is hij weer artiest. Dat eist je helemaal op, aldus Oliemuller. ‘Je moet achter elke zin van je conférence staan, en dus niet aan de daaropvolgende denken.’
Oliemuller is niet getrouwd. Daar heeft hij geen tijd voor, vertelt hij. ‘In het begin van dit jaar was een meisje stapelverliefd op me, fijn, lief en kroelerig en zo. Maar ik deed geen barst meer. Ik heb het uitgemaakt. Als vrij man schrijf ik mijn beste teksten en dat is voor het cabaret het belangrijkste.’
